''Ik voel de verantwoordelijkheid om goed op onze patiënten te passen"
Jos Ambachtsheer is medisch beeldvormings- en bestralingsdeskundige bij het ZRTI
Jos Ambachtsheer startte in coronatijd bij het ZRTI als radiotherapeutisch laborant. “Als je dit werk doet staat de zorg voor de patiënt altijd op de eerste plek. Een goede hygiëne inclusief desinfectie hoort daarbij, want veel van de mensen die hier komen zijn kwetsbaar. Voor onze werkwijze veranderde er op dat gebied door de coronamaatregelen dan ook niet heel veel. Behalve dan dat we ons misschien nóg bewuster zijn van het belang daarvan. Maar het persoonlijk contact moeten we soms wel anders vormgeven. En dat is niet altijd makkelijk.”
Sterke verantwoordelijkheid
Jos liep eerst een half jaar stage bij het ZRTI, bleef vakantiewerk doen en begon in juni 2020, met zijn diploma op zak, als radiotherapeutisch laborant. “Met mijn collega’s licht ik patiënten voor over hun behandeltraject en we leggen uit wat we van hen verwachten. We maken de CT-scan die nodig is voor het bestralingsplan en voeren de bestraling uit. In bijna al mijn werkzaamheden kom ik dus mensen tegen. Zo staan we aan het bestralingstoestel met drie collega’s. 1,5 meter afstand houden tot elkaar en tot de patiënt: dat kan gewoonweg niet. Dus voelde ik, en mijn collega’s ook, in de coronatijd heel sterk de verantwoordelijkheid om goed op onze patiënten te passen. Je hebt niet overal invloed op, maar ik wil niet medeverantwoordelijk zijn voor een besmetting die voorkomen had kunnen worden.”
"Ik kijk uit naar meer spontane momenten"
“Ook met collega’s houden we onderling rekening. Het risico is groter als je wat ouder bent of last hebt van bepaalde aandoeningen. Bovendien zijn er ook collega’s met ouders in de kwetsbare doelgroep. Het is niet altijd makkelijk om aan al die maatregelen te voldoen, maar ik wil zeker niet klagen. We hebben allemaal gezien hoe het was voor onze collega’s op de IC’s. Wel ben ik blij dat ik werk heb waar ik naartoe mag. Hele dagen thuis, dat is niets voor mij. Wat ik wel echt jammer vind is dat we toch wat minder persoonlijk contact kunnen hebben met patiënten. De mondkapjes zorgen voor meer afstand. Ook de spontane momentjes ontbreken. Zo merken we wel eens dat begeleiders van patiënten geïnteresseerd zijn in ons werk. Die nodigden we voor de coronacrisis uit in de bestralingskamer. Even uitleggen hoe zo’n toestel eruit ziet, hoe het werkt, wat het doet bij de patiënt: ik geniet daarvan. Dus ik hoop net als iedereen op snel nieuwe vrijheden. Zodat we ook weer dat deel van ons werk mogen doen.”
